Bolesti pčela

Bolesti pčela, u odnosu na bolesti ljudi i životinja imaju osobenosti. Kao jedinka pčela se ne može održati i živi u društvima - zajednicama. Pčele su u društvu (košnici) uvek u međusobnom dodiru. Zbog toga se bolest brzo prenosi od jedne pčele na drugu i oboli cijelo društvo. Slično je i kod pojave bolesti pčelinjeg legla, koja se prenosi od zaražene do zdrave ćelije saća. Na prenošenje bolesti utiče i korištenje hrane u košnici. Pčele su upućene da zajednički koriste hranu, bilo neposredno po unošenju u košnicu ili je koriste kao rezerva (med i cvijetni prah). Preko hrane bolest se može širiti. Ono što je značajno za sve bolesti, važi i za bolesti pčela. Od posebne je važnosti da se bolest pravovremeno utvrdi (dijagnoza). Tek tada se preduzima liječenje obolelog pčelinjeg društva. Za svaku bolest pčela preporučuju se lijekovi koji su najuspješniji. Zato se lijekovi nemogu davati prema jedinstvenom tipu. Na primjer, antibiotici (oksitetraciklin, geomicin i dr.) uspješno sprječavaju uzročnika američke i evropske truleži legla, a ne djeluju na nozemozu.

Za liječenje bolesti je potrebno tačno odmjeriti preporučenu količinu lijeka (dozu). Manja količina ne dijeluje uspješno na pčele ili leglo, a veća može uzrokovati trovanje pčela. Bolesti pčela mogu biti zarazne i ne zarazne. Među ovim bolestima se razlikuju bolesti pčela i bolesti pčelinjeg legla. Bolesti legla se mogu razvrstati na bolesti otvorenog i bolesti zatvorenog (poklopljenog) legla. Osim toga, postoje i bolesti matice. Uzročnik bolesti legla ne izaziva oboljenje odraslih pčela i obrnuto. Izuzetak je varoza, gdje se uzročnik bolesti - krpelj, razmnožava se u leglu, a zatim napada odrasle pčele. Međutim, odrasle pčele (radilice, matice i trutovi) mogu biti prenosnici kako bolesti legla tako isto i bolesti odraslih pčela  iz jedne košnice u drugu (ili iz jednog područja u drugo). I preko saća se mogu zaraziti odrasle pčele i leglo.